Als eenzaam mens heb je in je leven te vaak de neiging om het mooie van het leven niet meer te zien. Daar doe je zelf helemaal niks aan; je hersenen zorgen ervoor dat je het mooie om je heen minder goed registreert. Dat gaat onbewust en het overkomt je, wanneer je je al langere tijd eenzaam voelt in je leven.
Ik voel dat zelf ook, wanneer ik voor een langere tijd weer in huis ben; ik ben immers zzp’er en mijn werktijden zijn zeer divers. Van drukke weken tot weken van helemaal niks.
Ik zit dan heerlijk in mijn vertrouwde omgeving, Lekker alles veilig en vertrouwt en alles hetzelfde. Ik zie mijzelf wentelen in mijn eigen cocon; van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat geen mens zien en/of spreken.
Maar na een aantal dagen voel ik dat mijn eenzame gevoel mij tot leven probeert te roepen. Ik slaap slechter, krijg vaker pijn in mijn buik, eet minder of juist veel te veel en vooral ongezonder (nope, geen zin om te koken vandaag...) en vooral; ik wil de deur niet meer uit.
Wanneer ik dan na een aantal dagen (of soms zelfs weken) toch mezelf even stilzet en mezelf afvraag hoe ik mij echt voel dan is dat meestal bar slecht. Ik vind mijn leven dan niet fijn en wil me het liefst nog meer opsluiten, wat uiteraard alleen maar tegen me werkt!
Dit gevoel, dit eenzaam zijn, dit niet fijne leven is voor mij dan een signaal waar ik naar wil en moet luisteren. Ik herken het als geen ander. Het is dan mijn keuze om het aan te pakken, mijn gevoel serieus te nemen en actie te gaan ondernemen, maar dat gaat niet zo makkelijk en soepel als ik zou wensen.
Wat mij vaak helpt om de eerste stappen te nemen om mij uit “de put van mijn eenzaamheid” te trekken is de dankbaarheidsoefening te doen. Gewoon gaan zitten en dan 5 ( of meer) dingen opnoemen die er wél zijn, waar ik dankbaar voor ben. Dit begint bij mij vaak dat ik iedere dag weer gezond mag opstaan, dat ik adem, dat ik een dak boven mijn hoofd heb, dat ik eten heb en warm water heb. Zo simpel eigenlijk, maar het werkt wel! Mijn eenzame brein wordt zo op een andere manier aan het werk gezet en ik zie daardoor weer wat lichtjes in mijn leven verschijnen…
Natuurlijk ben ik er dan nog niet, maar de eerste stap nemen is altijd een boost voor mij om dan ook de volgende te gaan zetten.. en dat is fijn om te weten en vooral te onthouden.
