De hele maand ben ik bezig om positieve gedachten te verspreiden in mijn steeds kleiner wordende wereld. Ik ben die zzp- er die dag in, dag uit thuis zit achter zijn laptop en zijn stinkende best doet om zichzelf te blijven motiveren om op tijd op te staan, me iedere dag te douchen en die laptop open te gooien en aan het werk te gaan. Soms met een energieloze lichaam, een diepe zucht, soms met dwingende gedachten die mij vertellen dat het allemaal niet de moeite waard is.
Maar toch, ik wil positief blijven, ik wil vooruit kijken, ik wil goede adviezen geven aan een ander en daarmee aan mezelf om me op de been te houden. Het blijft me motiveren om iedere dag weer aan de slag te gaan, te lezen over een positieve mindset, over progressie maken, over kleine stapjes maken en het doel niet uit het zicht te verliezen. Soms verlies ik het ook en aanvaard ik mijn dagje teleurstelling, dat is ook oké. Ik weet dat het morgen weer anders is.
Ik weet gelukkig hoe het is om je eenzaam te voelen, of het nu kerst en een lockdown is of niet. Om alleen op te staan en weer naar bed te gaan zonder iets of iemand in de ogen gekeken te hebben. Maar ik weet ook dat ik anders kan, dat ik me kan manifesteren naar buiten toe wanneer ik daarvoor kies. Ik heb het inzicht, het bewustzijn en de vaardigheden die nodig zijn om dat te doen wat goed voor me is. Ondanks dat alles, doe ik het te weinig en zijn mijn dagen soms ook gevuld van naar buiten kijken en weer achter die laptop kruipen.
Ik lees nu ook over #Thomas die ineens viraal gaat omdat hij eenzaam is, dit aan twitter toevertrouwd en de media het oppakt. Ik lees in facebook groepen berichten van mensen die zich al jaren eenzaam voelen, maar niet weten hoe ze er nog uit kunnen komen en dus vervallen in hetzelfde patroon van negatieve en soms hopeloze gedachten die ze alleen nog maar verder de eenzame put in duwen.
En nu de lockdown tijdens de kerstperiode. Maakt dit het nog erger? Nee, voor mensen die zich eenzaam voelen niet. Ze leven al jaren in een lockdown, ze zien soms al jaren geen mensen meer, ze weten al jaren hoe het is om in een lockdown te leven. Ze vragen, nee smeken - ongezien en nauwelijks gehoord - om dat ene moment van aandacht, om een glimlach, om gezien te worden wie ze echt zijn, maar bijna niemand ziet ze meer staan of lopen. Ze zijn er wel degelijk, maar onzichtbaar en steeds anoniemer. Ze lopen over straat, langs je deur, maar twitteren niet.
Lockdown in kersttijd, niets nieuws onder de zon. Het is ze heel bekend, ze leven al jaren zo.
Fijne kerst!
Comments