Houd altijd hoop dat het (een keer) goed komt.
Ik lees op dit moment het bescheiden boekje met een grote titel “Geluk zit in je Brein”. Het is geschreven door Terasa Aubele, Stan Weck en Susan Reynolds mocht je dat willen weten.
Al lezend op de eerste bladzijden word ik omver geblazen. Er wordt benoemd dat ons brein voor een groot deel verantwoordelijk is voor het ervaren van je eigen geluk. Hoezo?
Neurowetenschap noemen ze dat, of nog mooier: affectieve neurowetenschap. Ik duik erin want het grijpt me bij me strot. Alweer bijna 5 jaar doe ik mijn retebest om mij weer echt gelukkig te voelen, maar het lukt niet zo goed als ik zou willen, niet echt.
Ik heb mijn best gedaan door professionele hulp te zoeken, door spirituele paden te onderzoeken en te lopen, te onderzoeken in talloze boeken wat er toch met mij aan de hand was. Zeker toen ik in situaties dacht te zijn waarin ik mij wel gelukkig moest voelen en ik het toch niet echt, diep van binnen voelde. Ik weet dat ik daar een aantal mensen pijn en verdriet mee heb aangedaan. Ik heb ze afgestoten, uit mijn leven verjaagd en misschien komen ze wel nooit meer terug, van een aantal weet ik dat wel zeker.
Kortom, behoorljk shitty allemaal met die pogingen om mijn geluk vast te pakken en te houden.
Ik ben ook niet opeens gegrepen door een lichtflits of een wonder hoewel ik daar wel op zat te hopen. De hoop opdat ik ’s nachts wakker zou worden en een vreemd mysterieus licht mij zou duidelijk maken hoe het nu eigenlijk zat met mij en dat het vanaf nu over was. Nope folks, niks van dat al, het gebeurde niet, sterker nog er gebeurde helemaal niks.
Mijn hersenen stonden volop in de automatische stand, de paden van de kommer en kwel waren al zeer diep ingesleten en ze wisten niet beter dan die weg iedere dag te volgen. Ik neem het ze niet kwalijk, ze wisten niet beter dan dat te doen wat ze al zolang deden. En ik.. ik deed er niets aan. Ik zag het, ik voelde het, maar wist niet wat ik er aan moest doen.
Ik vrees dat het bij velen van ons zo werkt. We zien het, we merken en voelen het allemaal best wel, maar we weten niet wat we er aan moeten doen. Dus doen je hersenen wat ze altijd al deden, jaar in en jaar uit en je krijgt er geen grip op. Geluk en je gelukkig voelen is dan heel ver weg, geloof me.
Het enige wat over bleef was mijn hoop dat het eens allemaal beter zou worden zonder dat ik daar nu een duidelijke voorstelling van had. De hoop hield mij op de been, soms wankel, vaak vallend, maar altijd weer opstaan en hoop blijven houden dat het eens beter zou worden. Niet wetende hoe en wanneer, maar wel dat het zou gebeuren. Er was altijd hoop... gelukkig!
Nu ik het besluit heb genomen om weer gelukkig te mogen zijn merk ik dat de hoop mijn stevigste fundament is waarop ik verder ga bouwen. Ik en gelukkig (?).. "working on it."